ဘာသာပြန်သူ အမှာ

“အခု မြန်မာပြန်ထားတဲ့ လန်ဇာရိုတီဟာ အရွယ်ရောက်ပြီးသူများသာ ဖတ်ရှုရမယ့်စာအုပ်လို့ သတိပေးပါရစေ။ ဒါအပြင် လိင်ကိစ္စကို ပေါ်ပေါ်တင်တင် ရေးသားထားတဲ့ အခန်းတချို့ ပါဝင်တာမို့ မြန်မာ့ယဉ်ကျေးမှုအရ လက်မခံနိုင်ဘူးဆိုရင် ကျေးဇူးပြုပြီး ဆက်မဖတ်ပါနဲ့လို့ လေးလေးစားစား မေတ္တာရပ်ခံချင်ပါတယ်။”

ကိုမိုးသက်ဟန် ဒီစာအုပ်ကို ဘာသာပြန်ပြီး ပထမအကြိမ် ထုတ်ဝေစဉ်က အပြာစာအုပ်လို့ ခေါင်းစဉ်တတ် ဝေဖန်ခံရပြီး ဝဲလ်ဘတ်ကိုယ်တိုင်လည်း ပြင်သစ်မှာ တရားစွဲဆိုခြင်း အကြိမ်ကြိမ်ခံခဲ့ရတဲ့ စာအုပ်တစ်အုပ်ပါ။ ဝတ္တုလတ်တစ်ပုဒ်၊ ဒါမှမဟုတ် ခရီးသွားမှတ်တမ်းတစ်ခု၊ ဒီထဲက ဇာတ်ကောင်ဟာ ဝဲလ်ဘတ်ကိုယ်တိုင်လို့ကို ထင်ရအောင် တင်ပြမှု အားကောင်းတဲ့ စာအုပ်။

ပထမအကြိမ်နဲ့ ဒုတိယအကြိမ်မှာ ကွာခြားမှုက ဝဲလ်ဘတ်ရဲ့ အင်တာဗျူးပါလာတယ်။ ကိုမောင်ဒေးရဲ့ လက်ရာ စာအုပ်အဖုံးဒီဇိုင်းက အရမ်းမိုက်သွားတယ်။ အပြာစာအုပ်မဟုတ်တော့ဘူး။ အဝါရောင်နဲ့ ခရမ်းရောင် မျှတစွာပေါင်းဖက်ထားတဲ့ စာအုပ်အဖုံးကိုက စာအုပ်ရဲ့ အဆင့်အတန်းတစ်ခုကို ဆွဲတင်လိုက်သယောင်။ ဘာပုံတွေလဲဆိုတော့ လန်ဇာရိုတီကျွန်းပေါ်က ကျောက်ဆောင်တွေ၊ ကန္တာရဆူးပင်တွေရဲ့ပုံတွေ။ ဓါတ်ပုံတွေက ခြောက်လန့်မှုနဲ့ အထီးကျန်မှုကို ပြနေသယောင်။

လန်ဇာရိုတီဆိုတဲ့ ကျွန်းငယ်လေးဟာ စပိန်နိုင်ငံရဲ့ ကျွန်းကလေး။ ခရီးသွားလုပ်ငန်း ဖွံဖြိုးတယ်။ အင်တာနက်က ဓါတ်ပုံတွေအရ တော်တော်လှတဲ့ ကျွန်းလေး၊ ပင်လယ်ရေက ပြာလို့၊ ဟိုတယ်တွေက အဆင့်မြင့်ဟိုတယ်တွေ။ အစစ လှပလွန်းတဲ့ ကျွန်ကလေး။ ဝဲလ်ဘတ်အမြင်အရတော့ ဒီကျွန်းဟာ သဲအမည်းရောင်တွေ၊ မီးတောင်တွေ၊ ပင်လယ်ရေ အမည်းတွေ၊ ဆူးပင်တွေနဲ့ ခြောက်သယောင်နေသယောင်။ 

ခရီးသွားလုပ်ငန်းလုပ်ဆောင်သူတွေဟာ ခရီးသည်တွေဆီက ငွေတွေကို သဲ့ယူဖို့ လိမ်ညာစကားတွေ၊ အပိုစကားတွေနဲ့ ခရီးသွားအောင် ဆွဲဆောင်နေတာကို လှောင်ပြောင်ထားတယ်။ လူမျိုးတစ်မျိုးချင်းစီရဲ့ ခရီးသွားခြင်း အမူအကျင့်တွေကို ဝဲလ်ဘတ်က သရော်ထားတယ်။ အီတလီတွေက တင်ပါးကြီးကြီး မိန်းမတွေရှိတဲ့ နေရာသွားပြီး ကိန်းကြီးခန်းကြီး အင်္ဂလိပ်တွေက သွားနေကျ နေရာတွေကိုပဲ သွားတယ်။ ဖင်ခေါင်းကျယ်တဲ့ ပြင်သစ်တွေကတော့ သူတို့ ခရီးထွက်တဲ့နိုင်ငံမှာ သူတို့ လူမျိုးသူတို့ ပြန်မြင်ရင် တစ္ဆေသရဲမြင်သလို ရွံ့ရှာကြတယ်… စသည်ဖြင့်ရေးတယ်။ 

ကမ္ဘာဟာ ရွာဖြစ်လာတယ်။ လူတွေက အရှေ့နဲ့ အနောက်ကို ၁၆နာရီဝင်းကျင်လောက် လေယာဉ်စီးရင်ပဲ ရောက်သွားနီုင်လာတယ်။ အင်တာနက်ကျေးဇူးနဲ့ ပြောချင်တဲ့ စကားတွေဟာ စက္ကန့်တံ မရွေ့ခင်မှာ ကမ္ဘာအရှေ့ကနေ အနောက်ကို ရောက်သွားပြီ။ အခါတစ်ပါးတုန်းက တစ်ရွာနဲ့ တစ်ရွာရောက်ဖို့ကိုပဲ အချိန်တွေ အများကြီးသုံးရတာ။ ခု၁၆နာရီ လေယာဉ်စီးပြီး ရောက်တဲ့နေရာကို အရင်က ၁၆လမက သဘောင်္တွေစီး၊ လမ်းတွေလျှောက်ခဲ့တာ။ အဲဒီတော့ အခုဘာဖြစ်လဲ။ လူတိုင်းရဲ့ အပန်းဖြေအိပ်မက်ဟာ ခရီးသွားတာဖြစ်လာတယ်။ စိတ်ပိုင်းဆိုင်ရာထက် ရုပ်ပိုင်းဆိုင်ရာတွေကို ကိုးကွယ်လာတယ်။ လှတဲ့နေရာရောက်တိုင်း စိတ်ချမ်းသာမယ်ထင်လာတယ်။ 

ဝဲလ်ဘတ်က ရုပ်ဝတ္တုကိုးကွယ်မှုကို မေးခွန်းထုတ်ချင်ပုံရတယ်။ ခရီးသွားတိုင်း လူတွေကို ပျော်ရွင်စေရဲ့လား၊ လိင်မှုကိစ္စကရော သာယာမှု အစစ်အမှန်လား။ သူ့မေးခွန်းထုတ်မှုတွေဟာ ဆရာမြသန်းတင့် ဘာသာပြန်တဲ့ ခန်းဆောင်နီအိပ်မက်ထဲက စကားတစ်ခွန်းကို အမှတ်ရစေတယ်။ အကြီးဆုံးစားသောက်ပွဲတွေမှာတောင် ပြီးဆုံးချိန်ရှိသေးတယ်တဲ့။ တကယ်တော့ ငွေကြေးနဲ့ ပျော်ရွင်မှုကို လိုက်နေကြတဲ့ ကိုယ်တို့လူသားတွေဟာ ဝင်္ကဘာထဲ လမ်းလျှောက်နေကြသလိုပဲ။ ခရီးသွားခြင်းနဲ့ လိင်မှုကိစ္စ၊ အရက်၊ မူးယစ်ဆေးတွေဟာ ထွက်ပေါက်ဖြစ်သယောင်နဲ့ ကိုယ်တို့ကို ဖျားယောင်းနေတယ်။ 

တကယ်တော့ ဝင်္ကဘာထဲမှာ လမ်းလျှောက်နေတဲ့ လူတွေအတွက် ထွက်ပေါက်ရောက်သယောင် ထင်ယောင်ထင်မှားဖြစ်လောက်တဲ့အထိ အဲဒီလမ်းတွေဟာ ရှည်လျှားနေတာ။ ဘယ်သူမှ အဆုံးအထိမရောက်ဘူး။ အဲဒီတော့ လမ်းအဆုံးမှာ ထွက်ပေါက်မဟုတ်ပဲ ပိတ်မိသွားမှာပဲဆိုတာ ဘယ်သူမှ မသိနိုင်ဘူး။ သူပေးချင်တဲ့ အသိဉာဏ်ဟာ ဒါပဲလို့ ကိုယ်မြင်တယ်။ 

လန်ဇာရိုတီထဲမှာ ဇာတ်ကောင်ကို နာမည်တောင် မပေးထားဘူး။ အဲဒါကြောင့်လည်း ဒီဇာတ်ကောင်ကို ကိုယ်တော့ ဝဲလ်ဘတ်လို့ပဲ ခေါ်ချင်တာ။ ဒီထဲမှာ ပါတဲ့ ကျန်တဲ့ ဇာတ်ကောင် ၃ယောက်မှ ၂ယောက်က လိင်တူချစ်သူတွေ၊ တစ်ယောက်က ရဲဝန်ထမ်းဟောင်း။ မူစလင်မိန်းမတစ်ယောက်ကို လက်ထပ်ပြီး လိင်မှုကိစ္စတွေကို အဆုံးအထိ သောင်းကြမ်းပျော်ရွင်ဖူးတယ်။ နှစ်ဦးသဘောတူ နိုက်ကလပ်တွေသွားပြီး တားမြစ်ထားတဲ့ လိင်မှုတွေကိုလည်း ရှာဖွေဖူးတယ်။ နောက်ဆုံးတော့ သူ့မိန်းမက ကလေးတွေကို ခေါ်ပြီး သူ့နိုင်ငံသူပြန်သွားတယ်။ ရူဒီဟာ ဘဝကို စိတ်ကုန်နေတယ်။ သူလွတ်မြောက်ရာကို ရှာတယ်။ ဘာသာရေး အသင်းအဖွဲ့တစ်ဖွဲ့နဲ့ သွားပေါင်းဖို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်တယ်။ သူပိုင်သမျှကို အဲဒီ အသင်းကို လှူလိုက်တယ်။ ဒါပေမယ့် အဲဒီအသင်းဟာ ကလေးငယ်တွေကို လိင်ပိုင်းဆိုင်ရာ ကျူးလွန်တဲ့ ပြစ်မှုတွေ လုပ်နေတဲ့ အဖွဲ့အဖြစ် နောက်ဆုံးမှာ နာမည်ပျက်လာတယ်။ အဲဒီ အမှုတွေထဲမှာ ရူဒီကိုယ်တိုင်လည်း တရားခံတစ်ဦး။ 

ဒီစာအုပ်မှာ လိင်ပိုင်းဆိုင်ရာ အခန်းတွေကို ရှင်းရှင်းလင်းလင်း ဖော်ပြထားပြီး လွတ်လပ်စွာ ပြောရေးဆိုခွင့် ပိတ်ပင်ခံထားရတဲ့ မြန်မာ့ လူ့အဖွဲ့အစည်းအတွက်၊ ဘာသာရေး အဆုံးအမနဲ့ ရှေးရိုးစွဲ ယဉ်ကျေးမှုတွေကြားထဲမှာ နေထိုင်နေတဲ့ ကိုယ်တို့အတွက် အဲဒီအခန်းတွေဟာ ဝဲလ်ဘတ်ပေးချင်တဲ့ အခြားအကြောင်းအရာတွေထက် ပိုလို့ ထင်ရှားနေတယ်။ ကိုယ်တို့ လူ့အဖွဲ့အစည်းမှာ စာမျက်နှာ ၅၅ကနေ ၅၈ အထိ ရေးပြထားတဲ့ မိန်းမ နှစ်ဦး ယောကျာင်္းတစ်ဦး လိင်ဆက်ဆံခြင်းကို လက်ခံဖို့ဆိုတာ အဆင်သင့်မဖြစ်သေးတဲ့သူတွေ ပိုများပါလိမ့်မယ်။ နိုင်ငံခြားကားတွေကြည့်ရင် ပြင်သစ်အနမ်းတွေတောင် ညစ်ညမ်းတယ်လို့ သတ်မှတ်မှုတွေ ရှိနေဆဲမလား။ 

ဒီစာအုပ်နဲ့ ပလတ်ဖောင်းကို ကိုယ်ဖတ်ပြီးတာ ကြာပါပြီ။ အညွန်းရေးဖို့ ကိုယ်လည်း ရှောင်နေခဲ့တာပဲ။ တကယ်တော့ အရမ်းကို အညွန်းရေးချင်ခဲ့တာ။ ဒီစာအုပ် ဒုတိယအကြိမ် ပြန်ထွက်လာတဲ့ အခါမှာတော့၊ ဒီအခန်းတွေကို ဒုတိယအကြိမ် ပြန်ဖတ်မိတဲ့ အခါကျတော့ ဒါတွေဟာ ပထမအကြိမ်တုန်းကလောက် မပြာတော့ဘူး။ သူပေးထားတဲ့ တစ်ခြားတစ်ခြား Message တွေကိုလည်း ကိုယ်မြင်နိုင်လာပြီ။ ဒီစာအုပ်ကို ဖတ်မယ်ဆိုရင်တော့ အသက်ပြည့်မှ ဖတ်ပါ။ ဒီအခန်းကိုပဲ ကွက်မမြင်ပါနဲ့။ စာရေးသူပေးချင်တဲ့ တစ်ခြားအကြောင်းအရာတွေကိုလည်း မြင်အောင်ကြည့်ပါ။ ပထမတစ်ခါဖတ်ယုံနဲ့ ဘာညာမအော်သေးပဲ။ နောက်တစ်ခါ၊ နောက်နှစ်ခါလောက် ထပ်ဖတ်ကြည့်ပါအုံးလို့လည်း ပြောချင်ပါတယ်။ အဲဒီ လိင်ကိစ္စဆိုတာကြီး မရှိပဲနေနိုင်တဲ့ လူသားဆိုတာရော ဘယ်နှစ်ဦးများရှိလို့လဲ။ သူရေးပြထားတာက ဇာတ်ကောင်ဟာ လူပီသတယ်ဆိုတာလေး ပြောပြချင်ယုံသက်သက်လို့လည်း ကိုယ်မြင်တယ်။ ဒီစာအုပ်က တကယ်တော့ မပြာပါဘူး။ အဝါနဲ့ ခရမ်းရောင်ပါ။ 

မယ်ကျွိ

၂၂ရက် ဒီဇင်ဘာလ ၂၀၁၆

ည ၁၀နာရီ ၅၆မိနစ်