စာအုပ်အမည် - Sputnik Sweetheart by Haruki Murakami

ဘာသာပြန် - စပွတ်နစ်ချစ်သည်း (ဒီနိုဗို ဘာသာပြန်ဆိုသည်)

ကံကော်ဝတ်ရည် စာပေ

ဖေဖော်ဝါရီလ ၂၀၁၇

တန်ဖိုး - ၃၅၀၀ကျပ်

မျက်နှာဖုံး - မောင်ဒေး

စာမျက်နှာ - ၂၆၉ မျက်နှာ

“ဟင့်အင်း ဝယ်ထားပြီး မဖတ်ဖြစ်သေးဘူး”

“အဲဒီစာအုပ်ဖတ်ပြီး ကိုယ်ကိုယ်ကို ပျောက်ဆုံးသွားသလို ခံစားရတယ်။ အဲဒီထဲက ကောင်မလေးနဲ့ အစ်မကလည်း တူတူလာတယ်။”

ဒီစကားအဆုံးမှာ ကိုယ်လက်က ဒီစာအုပ်စီ အလိုလိုလှမ်းမိသွားပြီ။ အရင်းတုန်းက အညွန်းတွေမှာ တွေ့ရတာက မိန်းမချင်း ချစ်ကြိုက်တတ်တဲ့ မိန်းခလေးတစ်ယောက် ကျွန်းတစ်ကျွန်းမှာ ထူးထူးဆန်းဆန်းပျောက်သွားတယ်ဆိုတာမျိုးဆိုတော့ ကိုယ့်ကို ဒီစာအုပ်ကို ဖတ်မိအောင် မစွဲဆောင်နိုင်တာ အမှန်ပဲ။

ဆူမီရီဟာ စာကြမ်းပိုးတစ်ကောင်လိုဘယ်နေရာ ရောက်ရောက် စာဖတ်နေတတ်သူ၊ သူ့အကြောင်းကို ပြောပြတဲ့ သူ့ကို သိပ်ချစ်တဲ့ သူငယ်ချင်းကလည်း စာကြမ်းပိုး။ သူတို့နှစ်ယောက်ဟာ စာတူတူဖတ်ကြတယ်၊ စာအုပ်တွေ လဲဖတ်ကြတယ်။ နောက်ပြီး စာအုပ်ဆိုင်တွေ တစ်ဆိုင်ပြီး တစ်ဆိုင် တူတူပတ်ကြတယ်။ စကားမပြောပဲ တူတူထိုင်ပြီး နေဝင်ချိန်ကို ကြည့်ကြတယ်။ ဆူမီရီက တစ်ခုခုချက်စားမယ့်အစား အဆာပဲခံလိုက်မယ်ဆိုတဲ့ မိန်းကလေးမျိုး။ အဲဒီတော့ သူငယ်ချင်းကပဲ အစားအစာကို ပြင်ဆင်ပေးရတာများတယ်။

ဆူမီရီက စာရေးဆရာဖြစ်ဖို့ အိပ်မက်နောက်ကို ပြေးလိုက်နေသူ။ အမြဲတမ်းစာရေးတယ်။ ဘယ်အရာမဆို သူ့အတွက် ရေးစရာတွေချည်းပဲ။ ကြားရသမျှ အသံတွေ၊ မြင်ရသမျှ ရုပ်ဝတ္တုတွေ အားလုံးဟာ စာရေးဖို့တွေချည်း။ တက္ကသိုလ်က ထွက်လိုက်တယ်။ မိဘထောက်ပံ့တဲ့ ပိုက်ဆံနည်းနည်းနဲ့ ၂၈ နှစ်အထိ နေပြီး စာရေးမယ်လို့ အစီအစဉ်ရှိတယ်။ စာရေးခြင်းကလွဲလို့ ကျန်တဲ့အလုပ် မယ်မယ်ရရမလုပ်ဘူး။

သူရေးတဲ့စာတွေဟာ အစီအစဉ်မကျဘူး။ ထူးခြားလှပေမယ့် ဘယ်ဟာမှ အစ အလယ် အဆုံးရယ်လို့မရှိဘူး။ သူငယ်ချင်းကတော့ သူ့ကို တရုတ်ပြည်က တံတိုင်းတွေက တံခါးပေါက်တွေနဲ့ တင်စားတယ်။ တံခါးပေါက်တွေမှာ စစ်သည်တော်တွေရဲ့ ဝိညာဉ်တွေ စောင့်ရှောက်နိုင်ဖို့အတွက် စစ်မြေပြင်ဖြစ်ဖူးတဲ့ နေရာတွေက စစ်သည်တော်အရိုးတွေကို သွားရှာ၊ အဲဒီအရိုးတွေကို တံခါးပေါက်အောက် မြေပြင်မှာ မြုပ်နှံ၊ ရက်ကောင်း ရက်မြတ်မှာတော့ ခွေးတွေကို တံခါးပေါက်မှာ လည်လှီးသတ်လိုက်ပြီး သွေးတွေကို မြေပြင်ပေါ်မှာ လောင်းချလိုက်တယ်။ အဲဒီလိုလုပ်ခြင်းအားဖြင့် စစ်သည်တော်တွေရဲ့ ဝိညာဉ်တော်တွေဟာ ထူးဆန်းစွာ ပြန်လည်ထမြောက်လာကြပြီး မြို့ကို စောင့်ရှောက်တယ်လို့ ယုံကြည်ကြတယ်။ အဲဒီလိုပဲ ဆူမီရီရဲ့ စာတွေဟာ သွေးတွေ လောင်းချဖို့ လိုအပ်နေတာလို့ သူငယ်ချင်းက တင်စားတယ်။

တစ်ရက်မှာတော့ မင်္ဂလာဆောင်တစ်ခုမှာ မီယူ့ဆိုတဲ့ အမျိုးသမီးတစ်ယောက်နဲ့ ဆူမီရီနဲ့ ဆုံတွေ့ကြတယ်။ မီယူ့ကို ချစ်မိသွားတယ်။ မီယူ့ဟာလည်း ထူးဆန်းတဲ့ အမျိုးသမီးတစ်ယောက်။ မီယူ့က ဆူမီရီကို အလုပ်လုပ်ခိုင်းတယ်။ အလုပ်ခန့်တယ်။ အီတလီစကား သင်ခိုင်းတယ်။ ဝိုင်တွေအကြောင်း လေ့လာရတယ်။ နောက်တော့ ဥရောပကို တူတူခရီးထွက်ကြတယ်။ အလုပ်ကိစ္စရော၊ အပန်းဖြေတာရောပေါ့။ ဒီလိုနဲ့ဂရိကျွန်းတစ်ကျွန်းပေါ်မှာ အပန်းဖြေကြရင်း ဆူမီရီဟာ ထူးထူးဆန်းဆန်း ပျောက်သွားတယ်။ မီးခိုးငွေ့တွေလို ပျောက်သွားတာမျိုး။ သူနဲ့ တူတူပျောက်သွားတာ သူဝတ်ထားတဲ့ ညအိပ်ဝတ်အကျီၤနဲ့ ညှပ်ဖိနပ်တစ်ရံပဲ။ ကျန်တဲ့ပစ္စည်းအားလုံးဟာ နေသားတကျ။

မူရာကာမိဟာ သူ့ဇာတ်ကောင်တွေကို ဖန်တီးတဲ့နေရာမှာ လူသာမန်တွေအနေနဲ့ ဖန်တီးပေမယ့် သူ့ဇာတ်ကောင်တွေဟာ သာမန်လူတွေမဟုတ်ဘူး။ သို့မဟုတ် ဇာတ်ကောင်တွေရဲ့ အတွေးတွေနဲ့ လောကကို ရှုမြင်ပုံတွေဟာ သာမန်မဟုတ်ပဲ ထူးခြားတယ်။ The wind-up bird Chronicle ထဲက ဇာတ်ကောင်ဆိုရင် အလုပ်မရှိတဲ့ သာမန်အိမ်ထောင်ရှင် ယောကျာၤးတစ်ယောက်ဖြစ်ပေမယ့် သူ့ရဲ့ ထူးခြားမှုဟာ ရေတွင်းပျက်ထဲမှာ ဆင်းထိုင်တတ်တာမျိုး၊ Kafka on the shore ထဲက အဖိုးကြီးက ကြောင်ပျောက်ရှာပေးတဲ့၊ စာမတတ်တဲ့၊ လူမှုဖူလုံရေးက ထောက်ပံ့ကြေးနဲ့ ရှင်သန်နေတဲ့ အဖိုးကြီးဖြစ်နေပေမယ့် သူဟာ ကြောင်တွေနဲ့ စကားပြောတတ်နေတာမျိုး။ အခုစာအုပ်ထဲက မီယူ့ကလည်း အသက်၂၅နှစ်မှာ အဖြစ်အပျက်တစ်ခုကြောင့် တစ်ခေါင်းလုံး ဆံပင်တစ်ချောင်းမကျန် ဖြူဖွေးသွားခဲ့တယ်။ လိင်စိတ်ပါ ပျောက်ဆုံးသွားတယ်။ မူရာကာမိဟာ သာမန်လူတွေဟာ သာမန်လူတွေ မဟုတ်ဘူးလို့ ငြင်းချက်ထုတ်တယ်။ အောင်မြင်ကျော်ကြားသူတွေဟာ ငတုံးငအတွေလို့ ငြင်းချက်ထုတ်တယ်။ အဲဒါနဲ့ပဲ သူစာအုပ်တွေကို တစ်အုပ်ပြီး တစ်အုပ် လိုက်ဖတ်နေမိတော့တာပါပဲ။

တစ်ရက်ရက်ကျရင် ကိုယ်ရဲ့ ဆံပင်တွေ တစ်ချောင်းမကျန်ဖြူသွား မလား။ ညအိပ်ဝတ်စုံနဲ့ အစရှာမရအောင် ပျောက်သွားမလား။ ရေတွင်းပျက် တစ်ခုထဲ သွားထိုင်နေမိမလား။ ကြောင်တွေနဲ့ပဲ စကားပြောနေမိမလား။ ထူးဆန်းတဲ့ စာကြည့်တိုက်ထဲမှာ အရသာရှိလှတဲ့ ဒိုးနတ်တွေကို သွားစားနေရမလားလို့ တွေးမိစေတဲ့ စာရေးသူပေါ့။ မိန်းမတစ်ယောက်ကို မပြောမဆိုနဲ့ ချစ်မိချင်လည်း ချစ်မိသွားနိုင်တယ်။

မယ်ကျွိ

၃နာရီ ၈မိနစ်

၈ရက် ဧပြီလ ၂၀၁၇

စာအုပ်ကို ဖတ်မိစေတဲ့ ကိုကျော်စိုးဦးကို ကျေးဇူးတင်ပါတယ်။